Stelvio for Life 2023 zaterdag

Zaterdagmorgen om zes uur gaat de wekker. De verwachting en adrenaline zorgen ervoor dat we snel wakker zijn. Voordat we alles gereed hebben (toch maar geen jasje mee in de rugzak, maar een vest of toch maar dat jasje? Mijn extra bidon heeft gelekt, snel weer droog maken. Nee, toch maar geen extra kleding, ik doe mijn jas aan en later in de rugzak, want het wordt toch mooi weer) is het bijna zeven uur en kunnen we ontbijten. Lees, een kopje koffie en thee drinken, broodje maken voor onderweg. Ik ga het weer proberen zonder ontbijt en Mathilde moet haar medicijn slikken op zaterdag en mag dan niet eten. We hebben ons voor genomen om te eten als we honger krijgen.

Om kwart voor acht wandelen we naar het plein. Het is al helemaal vol met wandelaars en XXL fietsers. We hoeven niet lang te wachten, met een nauwelijks te verstaan 5, 4, 3, 2...1 vertrekken we. Het duurt even voordat ook wij kunnen gaan beginnen, er doen weer fantastisch veel mensen mee!

In een kluitje lopen we door de straten van Bormio. Een handjevol italianen staan op hun balkons ons te bekijken en zwaaien enthousiast terug als we naar ze zwaaien. Nog een paar laatste "Bon Giorno's"en afscheid nemen van de fietsers en hardlopers die ook al helemaal klaar zijn voor hun start om 9:30 en dan lopen we het stadje uit. De politie heeft de pas al afgesloten en handelt nog wat eigenwijze bestuurders af en dan is het wat mij betreft echt begonnen. 

Je wordt meteen welkom geheten met een mooie boog van de beheerders van het Stelvio nationaal park. Het wandelveld begint al een beetje uit elkaar te vallen en we lopen samen met wat collega's in een groepje. Ieder loopt zijn eigen tempo, dus dat valt ook nog wel uit elkaar, maar voorlopig babbelen we er lustig op los. 

We kunnen wel goed merken dat het warm gaat worden en nemen na 5 kilometer dan ook graag het water aan. Ik stuur de hele wandeling foto's naar mijn geweldige vriend die ze geduldig steeds op het blog zet. Ik krijg nog een appje dat hij even weg moet en daarna valt het internet weg. Maakt dus niet uit. Ik blijf maar gewoon foto's sturen. Inmiddels doen we voor de vijfde keer mee. Ik realiseer me terdege dat we inmiddels vele malen dezelfde foto's hebben gemaakt, maar het blijft een wonderbaarlijke wandeling en wat is het toch imposant en mooi daar!

Na de zes kilometer neemt Mathilde haar eerste energie bar. Ze heeft het gevoel dat haar maag dat nu wel aan kan. Ze heeft niet zoveel zin in dezelfde situatie als vorig jaar. Tot nu toe gaat het goed. We lopen gestaag door, inmiddels met zijn tweeën. Zo nu en dan eet Mathilde wat, maar ze heeft niet echt het gevoel dat het helpt. Er komt niet veel terecht bij haar benen.

We kunnen goed merken dat het mooi weer is. Het is druk, super druk. Veel fietsers. De voorgaande jaren kregen we vaak geërgerde opmerking van Italianen die naar boven fietsen, als je in de weg liep. Dit jaar nauwelijks wat gehoord, want de fietsers reden elkaar lekker in de weg. We werden ook gepasseerd door een meneer in een houten, elektrisch karretje. Zou hij de top wel halen in dat geweldige voertuig? Vlak voor de 12 km stop van de gemeente (water!) komen we hem weer tegen op weg naar beneden. Achter zich aan een grote dennetak gebonden. Mmmm, wel zo slim zo'n extra rem! Bij de stop eet ik een meegenomen broodje. Beetje mijn maag op gang brengen.

Als we de boven bij het "vals plat" zijn realiseren we ons dat Mathilde's maag helemaal vol zit, maar dat niets verteerd wordt. De medicijnen! Haar spijsvertering gaat zo traag, die kan het niet bijbenen. Bij de 15 km stop eet ik een banaan. We zien daar ook weer collega's van Mathilde en na een goede rust wandelen we verder. Na het vals plat beginnen de laatste 18 (?) haarspelbochten, hoef je nog maar 4 kilometer en begint de echte uitdaging. Die laatste pukkel is echt ***.

We realiseren ons ook dat het weer net zo'n gedoe wordt als vorig jaar. Ik krijg te weinig lucht en Mathilde te weinig energie. Door dit te accepteren en voldoende rust momenten te nemen overwinnen we ook de laatste kilometers. Zeker de laatste kilometer gaat zo voorbij. De namen van alle(!) deelnemers staan op de weg, dus je hebt iets om te zoeken en wijst bekende namen aan, je hoort de finish en het aanmoedigen. Een eerste fist-bump van het geweldige team van vrijwillers en dan de laatste bocht. Even zorgen dat de startnummers zichtbaar zijn en dan zijn we er!

We krijgen een knuffel van Eddie, die met zijn team weer fantastisch werk heeft verricht, een mooie medaille en we lopen het finish gebied uit. Snel Mathilde in het warme restaurant brengen en wat eten. Voor het eerst in vijf jaar heb ik honger als ik boven ben!

Tijdens het feest 's avonds op het plein hebben we een oncoloog (tja, die lopen daar zomaar in het wild rond) gevraagd naar het medicijn van Mathilde. Met name of het ook op een andere dag mag. Het is wel heel belangrijk dat het medicijn altijd op dezelfde dag, rond hetzelfde tijdstip wordt genomen, maar als ze eens per jaar een dagje verschuift zou dat geen probleem moeten zijn! 

Dus dat proberen we volgend jaar! Op naar Stevio For Live 2024!

Bedankt al onze sponsoren, belangstellenden en natuurlijk Roland, want nadat hij terug was en de foto's weer de Stelvio af kwamen heeft hij weer fotos's geplaatst.