Twijfelde ik vorig jaar nog of ik ook de reisdagen zou beschrijven, weet ik het dit jaar zeker. Het reizen hoort bij het evenement dus hier gaan we weer!
We zijn vanmorgen keurig om 06:15 vertrokken. Het moest maar. We hebben de afgelopen weken heel veel gedaan en er is nog heel veel te doen. Het huis hebben we geschilderd, de tuin hebben we opgeruimd, een deel van de tuin nog gespit, opgeruimd, schoongemaakt, trouw kado's gescored voor de een en geklust bij de ander. En natuurlijk moest er ook nog gewerkt worden. Na de laatste dingen ingepakt te hebben, appelmoes van slechte appeltjes te hebben gemaakt konden we eindelijk naar bed. En jawel, klaarwakker! ik kon niet in slaap komen. En natuurlijk een mug. Die moet eruit, want anders kan ik niet slapen. Maar ook daarna niet. Natuurlijk val je tegen de ochtend in slaap en is de wekker niet heel erg welkom. Ik heb wel vaker zo'n nacht en kan daar prima mee leven. Maar zo vlak voor de vakantie...
Gelukkig reed Mathilde het eerste stuk. Kon ik nog wat z'tjes pakken. Was wel nodig. We konden flink doorrijden en hoefden dit keer iets later te laden. We werden naar de Supercharger in Limburg (DE) geleidt. Een mooie plek met allemaal nieuwe laders. Die gaan lekker snel en het zou ook maar een halfuurtje duren. Het laadstation stond op het terrein van een bekende kip bakker uit Amerika. Een aftands, afgerost gebouw. Dat was de kippenfrituur ook opgevallen want ze waren gesloten en er werd druk aan gewerkt. Dat was heel fijn want voor het sanitair moesten we uitwijken naar de overbuurman. Een industriële bakker met een hele grote lunchroom bij het gebouw. De broodjes zagen er heerlijk uit en om 10 uur 's morgens was het aardig druk. Dus dat is onze tip. Lekker snel laden en bij de bakker snel lekkere belegde broodjes halen.
Er is al heel veel over gezegd door vele mensen, maar het moet mij ook even van het hart. Ik weet dat ze waanzinnig veel asfalt in Duitsland hebben, maar is het nou echt nodig om al dat asfalt op hetzelfde moment (vakantietijd) te onderhouden? Dat schiet toch niet op! Mag je eindelijk gas geven, sta je weer in de file voor de zoveelste wegwerkzaamheden van ettelijke kilometers lang. Je kunt ook een klein stukje afzetten, snel het werk afmaken en het volgende stukje doen. Het kon zo maar eens zijn dat de automobilisten meer mobiel worden.
En dan nog een ander ding. Van mijn ouders hoorde ik altijd dat Duitsers zich goed aan de regels houden en ruim op tijd inhalen, de linkerbaan vrijhouden voor wie wat meer haast heeft. Maar ik bespeur daar niet zoveel van. Mensen die rustig 80 op de middelste baan rijden. Eindeloos geklungel op de linkerbaan en vervolgens iemand die heel snel naar het ziekenhuis moet blijkbaar op je trekhaak. Onbegrijpelijk allemaal. In Nederland is het ongeduldig en gehaast spul, maar daar is de snelheid dan ook op aangepast in ons landje.
Ik weet dat het bovenstaande onzin is, maar het is heerlijk om daar eens even lekker over te mopperen!
Wat ik ook altijd een evenement vindt is het Bosch Parkhaus bij Messe Stuttgart. Lekker groot, lekker duidelijk in zijn bestaan. Het is ook de aankondiging van de laatste etappe van vandaag. Vanaf hier is het nog 2 uur rijden voordat we bij onze tussenstop komen. Nog net in Duitsland, redelijk vroeg in de middag aankomen en het vakantie/Stelvio gevoel laten indalen.
Aangekomen bij het hotel blijkt dat de opladers vervangen zijn. We moeten nu met een App of Pre-paid betalen. Prima. Zo te zien is het precies hetzelfde systeem dat sinds vorig jaar in Bormio bestaat. Dan is dat ook maar vast voorbereid.
We eten een hapje in het dorp. Natuurlijk een pizzaria. Kunnen we vast in de stemming komen.
Natuurlijk sliep ik als een roos vannacht. Dus goed uitgerust aan de reis van vandaag begonnen. Omdat wij, tot nu toe, altijd de Oostenrijk route kiezen is het weer dezelfde passen over rijden. De FernPass op en weer af, stukje dal, de Landecker tunnel en vervolgens de FernPass op. De FernPass weer af. Kortom, niet veel over te vertellen. Dus hierbij wat foto's.
 |
 |
|
| Wolk in de bergen | Nog 5 kilometer |
Bij de Reschenpass is men druk aan het maaien. Vele weilanden vol met gras wordt met man en macht gemaait. Met allerlei materieel voor de grote vlakken en voor het fijnere werk zelfs met de zeis.
 |
 |
|
| Maaier met een maaier op de aanhanger. | Daar moeten we naar toe! |
Dan slaan we af richting Zwitserland, rijden Zwitserland in en de Umbrail Pass op. Oeps... Die blijkt dicht te zijn. Een grote slagboom over de weg geeft aan dat alleen wandelaars de weg op mogen. Een viertal beteuterde motorrijders bij de afsluiting en natuurlijk wij. Het blijkt dat met al het noodweer van de afgelopen week steenlawines hebben plaats gevonden. De pas blijft nog even dicht.
Wat dan? Je hebt dan eigenlijk maar één echte keuze en dat is weer terug en bij Prato naar boven. Dat hebben we nog nooit gedaan, maar als het dan moet dan doen we dat toch. Dus weer terug, weer langs de grens. De Zwitsers douaniers herkennen ons en moeten erg lachen. Die wisten natuurlijk al dat de pas dicht is. We lachen maar met ze mee, als de bekende boer weliswaar.
Vanuit Prato is de weg naar boven ongeveer 24 kilometer. en het zijn 1832 hoogtemeters. Vergelijkbaar dus met de beklimming vanuit Bormio. Maar het lijkt veel langer en vele malen stijler. De bochten zijn ook onoverzichtelijker maar het is leuk om dit eens op te rijden. Wellicht is het ook iets voor de toekomst, want die Zwitsers lachen ons uit!
Natuurlijk stoppen we op de pas en maken wat foto's. Het is zo mooi daar en er ligt nog sneeuw! We eten een hapje en beginnen aan de laatste afdaling naar Bormio.
We kunnen gelukkig meteen inchecken. We willen ook graag de auto meteen opladen. Na het gebruikelijke geklungen met een app, een account en een betaalmethode toevoegen staat de auto te laden. Prettig dat dit nu ook kan in Bormio.
Terug bij het hotel komen we natuurlijk bekenden tegen en drinken wat samen op het terras. Gezelligheid hoort er ook bij.
We doen het rustig aan vandaag. We wandelen een groot rondje door Bormio en gaan ook even kijken bij de skilift. We eindigen ons rondje op het dorpsplein en lunchen daar een broodje. Dan op tijd terug naar het hotel. Voor vandaag staat nog op het programma auto's naar boven brengen en startnummers regelen. We komen de tijd wel door in Bormio!
Omdat het erg druk is de komende twee dagen gaat het niet lukken om te bloggen. Het is ook moeilijk foto's van de berg af te krijgen, dus een verslag van de tocht zal wel maandag worden. Ik hoop dat het lukt om toch wat foto's morgen naar beneden te krijgen, dan kunnen ze toch het blog op!
Zaterdagmorgen om zes uur gaat de wekker. De verwachting en adrenaline zorgen ervoor dat we snel wakker zijn. Voordat we alles gereed hebben (toch maar geen jasje mee in de rugzak, maar een vest of toch maar dat jasje? Mijn extra bidon heeft gelekt, snel weer droog maken. Nee, toch maar geen extra kleding, ik doe mijn jas aan en later in de rugzak, want het wordt toch mooi weer) is het bijna zeven uur en kunnen we ontbijten. Lees, een kopje koffie en thee drinken, broodje maken voor onderweg. Ik ga het weer proberen zonder ontbijt en Mathilde moet haar medicijn slikken op zaterdag en mag dan niet eten. We hebben ons voor genomen om te eten als we honger krijgen.
Om kwart voor acht wandelen we naar het plein. Het is al helemaal vol met wandelaars en XXL fietsers. We hoeven niet lang te wachten, met een nauwelijks te verstaan 5, 4, 3, 2...1 vertrekken we. Het duurt even voordat ook wij kunnen gaan beginnen, er doen weer fantastisch veel mensen mee!
In een kluitje lopen we door de straten van Bormio. Een handjevol italianen staan op hun balkons ons te bekijken en zwaaien enthousiast terug als we naar ze zwaaien. Nog een paar laatste "Bon Giorno's"en afscheid nemen van de fietsers en hardlopers die ook al helemaal klaar zijn voor hun start om 9:30 en dan lopen we het stadje uit. De politie heeft de pas al afgesloten en handelt nog wat eigenwijze bestuurders af en dan is het wat mij betreft echt begonnen.
Je wordt meteen welkom geheten met een mooie boog van de beheerders van het Stelvio nationaal park. Het wandelveld begint al een beetje uit elkaar te vallen en we lopen samen met wat collega's in een groepje. Ieder loopt zijn eigen tempo, dus dat valt ook nog wel uit elkaar, maar voorlopig babbelen we er lustig op los.
We kunnen wel goed merken dat het warm gaat worden en nemen na 5 kilometer dan ook graag het water aan. Ik stuur de hele wandeling foto's naar mijn geweldige vriend die ze geduldig steeds op het blog zet. Ik krijg nog een appje dat hij even weg moet en daarna valt het internet weg. Maakt dus niet uit. Ik blijf maar gewoon foto's sturen. Inmiddels doen we voor de vijfde keer mee. Ik realiseer me terdege dat we inmiddels vele malen dezelfde foto's hebben gemaakt, maar het blijft een wonderbaarlijke wandeling en wat is het toch imposant en mooi daar!
Na de zes kilometer neemt Mathilde haar eerste energie bar. Ze heeft het gevoel dat haar maag dat nu wel aan kan. Ze heeft niet zoveel zin in dezelfde situatie als vorig jaar. Tot nu toe gaat het goed. We lopen gestaag door, inmiddels met zijn tweeën. Zo nu en dan eet Mathilde wat, maar ze heeft niet echt het gevoel dat het helpt. Er komt niet veel terecht bij haar benen.
We kunnen goed merken dat het mooi weer is. Het is druk, super druk. Veel fietsers. De voorgaande jaren kregen we vaak geërgerde opmerking van Italianen die naar boven fietsen, als je in de weg liep. Dit jaar nauwelijks wat gehoord, want de fietsers reden elkaar lekker in de weg. We werden ook gepasseerd door een meneer in een houten, elektrisch karretje. Zou hij de top wel halen in dat geweldige voertuig? Vlak voor de 12 km stop van de gemeente (water!) komen we hem weer tegen op weg naar beneden. Achter zich aan een grote dennetak gebonden. Mmmm, wel zo slim zo'n extra rem! Bij de stop eet ik een meegenomen broodje. Beetje mijn maag op gang brengen.
Als we de boven bij het "vals plat" zijn realiseren we ons dat Mathilde's maag helemaal vol zit, maar dat niets verteerd wordt. De medicijnen! Haar spijsvertering gaat zo traag, die kan het niet bijbenen. Bij de 15 km stop eet ik een banaan. We zien daar ook weer collega's van Mathilde en na een goede rust wandelen we verder. Na het vals plat beginnen de laatste 18 (?) haarspelbochten, hoef je nog maar 4 kilometer en begint de echte uitdaging. Die laatste pukkel is echt ***.
We realiseren ons ook dat het weer net zo'n gedoe wordt als vorig jaar. Ik krijg te weinig lucht en Mathilde te weinig energie. Door dit te accepteren en voldoende rust momenten te nemen overwinnen we ook de laatste kilometers. Zeker de laatste kilometer gaat zo voorbij. De namen van alle(!) deelnemers staan op de weg, dus je hebt iets om te zoeken en wijst bekende namen aan, je hoort de finish en het aanmoedigen. Een eerste fist-bump van het geweldige team van vrijwillers en dan de laatste bocht. Even zorgen dat de startnummers zichtbaar zijn en dan zijn we er!
We krijgen een knuffel van Eddie, die met zijn team weer fantastisch werk heeft verricht, een mooie medaille en we lopen het finish gebied uit. Snel Mathilde in het warme restaurant brengen en wat eten. Voor het eerst in vijf jaar heb ik honger als ik boven ben!
Tijdens het feest 's avonds op het plein hebben we een oncoloog (tja, die lopen daar zomaar in het wild rond) gevraagd naar het medicijn van Mathilde. Met name of het ook op een andere dag mag. Het is wel heel belangrijk dat het medicijn altijd op dezelfde dag, rond hetzelfde tijdstip wordt genomen, maar als ze eens per jaar een dagje verschuift zou dat geen probleem moeten zijn!
Dus dat proberen we volgend jaar! Op naar Stevio For Live 2024!
Bedankt al onze sponsoren, belangstellenden en natuurlijk Roland, want nadat hij terug was en de foto's weer de Stelvio af kwamen heeft hij weer fotos's geplaatst.