Het laden van de auto verliep uiteindelijk toch veel vlotter dan we verwachten. Toen we opstonden was de auto helemaal weer vol! Dus geen Lermoos, maar meteen door naar Bormio. In het hotel waar we sliepen kun je een Breakfast-to-go vragen. Omdat wij Intermittent Fasting doen eten we tussen 12:00 en 20:00. Dus dan is dat wel handig zo'n zakje met broodjes, drinkje, fruitje en gekookt eitje! Lekker voor de lunch.

Na alles weer ingeladen hebben vervolgden we de reis. De auto wilde ons een stukje terug sturen om vervolgens via Lindau, Zwitserland en Liechtenstein naar Bormio te brengen. Reistijd ruim 4 uur en rond de 350 kilometer. Dat was niet helemaal de bedoeling. Wij wilden bij Füssen de grens over en over de Fernpass. Reistijd ongeveer 3 uur en onder de 300 kilometer. Dan volgt altijd een beetje strijd tussen de navigatie en de bestuurder. De navigatie geeft aan dat je van de snelweg moet en de andere kant weer op moet gaan. Lekker eigenwijs zijn, de navigatie ziet op een bepaald moment vanzelf het licht. Dat duurde in dit geval niet erg lang dat we de juiste route voorgespiegeld kregen. Vlak over de grens even een Vignet gescoord. Daarvan hebben ze stapels klaar liggen dus dat duurde ook geen 3 minuten.

Door Oostenrijk rijden is altijd weer mooi. Je moet op de passen geen haast hebben, er is altijd wel een (Nederlandse, deze keer) vrachtauto die voor je rijdt. De route de we volgen is over allemaal provinciale wegen, behalve 8 kilometer snelweg om bij de Landecker Tunnel te komen. De pittig tunneltje van meer dan 6 kilometer. Vergeet niet de airco op tijd uit te zetten! Daarna klim je weer naar boven om bij de Reschenpass de grens naar Italie over te gaan. Na een flinke afdaling vervolgen we de provinciale weg weer naar Val Mustair. Dat ligt in Zwitserland. We gaan daar de Zwitserse kant richting de Stelvio. Een best pittige klim. Zwitsers vinden al snel dat een vangrail overbodig is en de weg is soms wat smal.

Reschenpass: De klokketoren in het water	De Stelvio pas richting Prato. Hebben ze die weg nou op de berg getekend?

 

Natuurlijk rijden we door naar Passo dello Stelvio! Daar komen we keurig volgens de voorspelling van de navigatie aan rond 11 uur. En we wilden daar juist ons Breakfast-to-go oppeuzelen. Dan maar een stukje wandelen en de andere zijde van weg over de Stelvio maar eens bewonderen. Die begint in Prato. Dat ziet er spectaculair uit. Je ziet vanaf de Stelvio heel veel van de haarspeldbochten. Het schijnt wel een langere weg omhoog te zijn dan we nu hebben gedaan via Mustair.

De voorbereidingen zijn in volle gang. De namen van alle(!) deelnemers staan op de weg, de vlaggen staan en de laatste spandoeken worden opgehangen. Vorig jaar hebben we gezien hoe de vrijwillegers de namen op de weg zetten. Dat is letterlijk soms met gevaar voor eigen leven. Fietsers op topsnelheid de bergaf en motorrijders die de berg op komen knallen. Misschien een mooi moment om Eddy en zijn team te bedanken voor alle moeite die zij steken om het hele evenement op rolletjes te laten verlopen en het onvergetelijk te maken!

En de namen gaan maar door. Zeker 800 meter!	De gele jasjes bedwingen de enorme spandoeken

 

Na wat gegeten te hebben rijden we door naar Bormio. Elk jaar weer als we deze weg nemen raken we onder de indruk. Het is een mooie weg, maar waar beginnen we aan? Zaterdag gaan we die weg bewandelen. Eenentwintig kilometer constante stijging. Die haarspeldbochten, tien procent stijgertjes her en der. Belachelijk.

Aangekomen bij het hotel konden we direct inchecken ondanks dat we wat vroeg waren. Even een wandelingetje door Bormio en even terug naar de kamer om te rusten. Tegen vijfen nog eens Bormio in want we waren toch wat kleine dingetjes vergeten en uiteindelijk moet een mens toch ook eten. Dat werd al met al toch weer laat dus de blog aanvullen moest maar even wachten tot nu!

 

 

We hebben vandaag rustig aangedaan. Wel zijn we 's morgens het dorpje ingewandeld omdat we een en ander vergeten hadden. Er is in dat dorpje een soort van Winkel van Sinkel waar ze vrijwel alles hebben op huishoudelijk en cosmetisch gebied. Ons ontgaat de combinatie een beetje maar ze hebben er van alles, vaak voor een prikkie.

In de middag werden we geacht de startnummers op te halen. Dat was dit keer heel erg leuk. Omdat er dit keer zoveel deelnemers zijn en het de tiende editie zijn de festiviteiten op het mooie plein midden in Bormio. Met maximaal aantal deelnemers is zo'n pleintje al snel een 'Stelvio for Life' plein. De organisatie liep gesmeerd, dus wij hadden ons startnummer al snel te pakken. Daarna konden we ons met minder ernstige dingen bezig houden zoals een (alcoholvrij) biertje pakken met de collega's.

Daarna nog wat gegeten in een restaurant waardoor het later wordt dan je eigenlijk wil met zo'n dag als zaterdag voor de boeg. Ik begin me wel te realiseren dat de vrijdag en zaterdag bomvol zitten met activiteiten, dus dat bloggen gaat nog moeilijk worden. Wellicht op de terugreis mochten we een hotelletje pakken onderweg. Anders wordt het dus maandag. Inderdaad het is nu maandag!

 

Zaterdagochtend worden we wakker met een druilerig regenbuitje. Net niet genoeg om echt nat te worden, maar wel om alles vochtig te maken. Als dat op de berg ook zo is dan gaat het wel meevallen, maar leuk is anders.

Verplicht om 8:00 beginnen is met zo'n grote groep wandelaars en XXL wielrenners (Stelvio op vanaf Bormio, aan de Zwitserse kant (Umbrail Pas) eraf, dan om de berg heen om bij Prato weer naar de Passo dello Stelvio te fietsen. Wat een helden!). We werden door de politie door het dorpje geleidt en dat lijkt dan heel erg op een wandelmars. Je loopt met zijn allen op een kluitje. Maar nadat we echt op grote weg zijn valt het peleton na drie kilometer uit elkaar. Het is geen wedstrijd en ieder doet de Stelvio in zijn of haar eigen tempo.

Op een kluitje vertrekken om stipt 8:00	Het wordt al snel mooi qua uitzicht, maar dat weer...

 

Na een kilometer of 7 lopen we samen gewoon ons eigen Stelvio tempo. Soms halen we collega's in, die even later ons weer inhalen, kortom gezellig. We spreken regelmatig met andere wandelaars. We horen de term 'in eigen tempo' echt heel vaak. En dat is heel verstandig.

We lopen inmiddels ergens in de middenmoot	Ook bij een sombere dag is het spectaculair mooi

 

Het weer gaat over van druilerig naar motregen en we zijn blij met onze jassen. Na een kilometer of 5 houdt het op met regenen en is het aangenaam wandel weer. Als we voorbij de tunneltjes zijn gaat het allemaal nog prima. We kunnen vrij weinig van de weg voor ons zien want het is mistig. Op ongeveer 11 kilometer komen we langs de Italiaanse fourage kraampjes. We hebben niets nodig en lopen gestaag verder.

Vlak bij de energie centrale	Begin van het "vals plat"

 

We ronden de laatste bochten af voor het 'vals plat' en voelen de wind die daar altijd staat. Het vals plat is een lang deel van de weg die langzaam stijgt. Ongeveer een kilometer of drie waarbij je voor de gek wordt gehouden. Je ogen zeggen plat, maar je benen voelen dat het niet zo is. Gelukkig is daar ook de 15 kilometer plek van de Stelvio For Life. We pakken wat chocolade repen en wandelen door. Het weer wordt steeds slechter en het wordt koud.

Dappere vervoerskeuze	Het publiek blijft je aanmoedigen

 

Als we op 16 kilometer zijn dan krijgt mijn partner het steeds moeilijker. Door de kou wordt het moeilijk het lichaam warm te houden. Daar waar ik met intermittent fasting wel de berg op kan wandelen zonder al te veel problemen, is het voor haar wat moeilijker. Bij haar begint de kachel leeg te raken. Iets eten is dan op dat wel moeilijker geworden. Je lichaam is tijdens het wandelen niet echt bezig met  chocolade repen omzetten in energie, zonder dat je daar misselijk van wordt. Ik ken dat gevoel maar al te goed van de eerste twee keer dat ik mee deed.

De laatste 3 kilometer zijn voor haar dan ook loodzwaar. Het lijkt een beetje op hoe ik me voelde de eerste keer dat ik de Stelvio op liep. Twintig kilo zwaarder dan nu en ik kon echt niet voldoende lucht binnen krijgen op die hoogte. Op pure wilskracht wandelt ze door, neemt haar rust en sleept ze zichzelf erdoor. Natuurlijk hebben we het gehaald, met aanmoediging van haar lieve collega's op de laatste kilometer. Er waren wel meer mensen onderkoeld geraakt, er liepen verscheidene deelnemers rond met zo'n aluminum dekentje. Gelukkig kregen we een mooie hoodie vanwege de tiende editie en konden we die haar meteen aantrekken. Na een paar koppen warme thee en wat moeilijk naar binnnen gekregen broodjes wordt ze weer een beetje warmer en knapt ze goed op. De tiende editie en voor ons de vierde zit er op.

De eerste boog op ongeveer een kilometer van de Finish	We zijn er. We kijken toch even achterom

 

Natuurlijk is het daarna groot feest op het plein in Bormio. Iedereen komt om een drankje en een hapje te nuttigen. De cheque met de tussenstand wordt uitgereikt (tussenstand, want tot 1 oktober kan het bedrag van dit jaar nog oplopen). Na de uitreiking is het groot feest met een DJ en dansen. Met name de supporters, want die hebben nog energie!

Toespraken	De burgemeester van Bormio (rechts met zwarte jas) heeft zojuist de cheque  uitgereikt.

 

Het was weer onvergetelijk. Het is een verslavend evenement. We hebben ons al weer ingeschreven voor de 2023 editie! Weer wat wijzer over hoe je die  berg op moet komen.

We willen een ieder die ons en Stelvio For Life sponsort bedanken. Ook degenen die ons die dag de berg op hebben gedacht, geholpen, gewhatsappt enzovoort, bedankt. Ook speciaal dankje voor mijn toffe collega die de wandelimpressie gedurende de zaterdag heeft gemaakt met de foto's die we wel de berg af konden krijgen!